سندروم سوگ ناگهان

دچار عارضه  ای شدم که اسمش را گذاشتم سندروم سوگ ناگهان 

وقتی خبر کشته شدن و قتل این بچه ها را میشنوم ابتدا  زانوهایم میلرزد یخ میکنم  در اولین صندلی مینشینم  چشمهایم پر از اشک میشود نفسم به شماره میافتد و بالا نماید  اشک در همان چشم هایم میماند و پایین نمی ریزد و از شدت خشم تبخیر میشود 

و به احتمال زیاد دوباره و چند باره پریود می شوم   انگار بدنم دیگر توانی ندارد  چکار کنم نمی دانم 

این دو محمد که دیروز به اسمان رفتند یکی پسربچه با چشم های عمیق معصوم و ان دیگری تنها و بیکس تمام وجودم را به لرزه دراوردند برا ی مادر ان یکی و بی مادری این یکی انگار یک هو اسمان بر فرقم کوبیده شد همکاری بدیدنم امده بود اشک امد و تبخیر شد و رفت و حتی یارای بلند شدن برای مشایعتش نداشتم  بخاطر این خشم درونی که فرصتی برای برون ریزی نداشت  پرخاشگر شدم جدیدا با دخترک زود از کوره در میروم طوری که دائم به من متذکر میشود با او بد حرف زده ام و یا اصلا دوستش دارم ؟ هر بار که این را میگوید قلبم تیر میکشد  بغلش میکنم محکم و میگم مامان معذرت میخوام حواسم نبود 

ایا باز هم مثل ایام کشت و کشتار کرونا بایدقرص بخورم ؟ نمیدانم 

در فیلم ریش قرمز در کنار بیمارستان یک چاه بود که هروقت بیماری در حال احتضار بود اسمش را در ان چاه فریاد میزدند تا برگردد سر میز شام یهو پنجره را باز کردم با تمام وجودم  که فریاد بود ان صدا را از خودم نشنیده بودم تا بحال به معنی واقعی کلمه غریدم  غرشی در خور خشم غضب و نفرت  انباشته  پاسخ ها یکی یکی امد انگار کمی نفسم بالا امد برگشتم نشستم به شام خوردن و باارامش و اشک سالادم را خوردم و چشم های متحیر ژان و دخترک خیره به من مانده بود