دوران بی دلی

راستش هر وقت هر جا میرفتم ولو برا ی یک هفته با کوه عظیم دلتنگی افسوس و مقایسه مواجه بودم همه جا حتی فرانسه که مثل خونه ام شده بود ولی  الان حدود چهار ماه  است که اینجام بدون هیچ احساسی از نوع دلتنگی خیلی عجیبه 

انگار روال کندن من از میهن عزیز و کلیه دلبستگی هام اونجا خیلی عمیق و ریشه ای بوده  نمیدونم  

هنوز پست قبلی رو کامل ننوشته بودم که خبر یکی دیگه !!اومد

یکی از همکلاسی هامون خانمی هست از لبنان الان سه هفته است نگرانی از چشماش میریزه 

من یک حالیم انگار در یک فضای خلا در اتمسفر شناورم  و از اونجا به خودم و بقیه نگاه میکنم 

هوا اینجا دوباره خیلی حوب شده و درختها روز به روز قشنگتر و رنگارنگترن اسمان قشنگ با کومولوس های تپلی سفید  

نمیتونم عکس اپلود کنم چون اسم اس تایید برای خط ایرانم میره 

و بجای نگرانی برای حمله یا عدم حمله بنظرم نگرانی عمیق تری هست اونم در مورد جزایری که فعلا ایرانیه و امیدوارم ایرانی بمونه اما این خوش و بش  های عاشقانه شیخ با روسیه و چین و الانم اتحادیه اروپا نشانه های خوبی نیست اصلا و ابدا