اگر بارگران بودیمو رفتیم

سلام به  هه عزیزان و دوستان و بزرگواران و یاران 

خدمتتون عرض کنم این اخرین پستی است که از دارالحکومه اپلود میکنیم  فعلا تصمیم داریم به مرخصی طولانی مدت برویم لذا پست بعدی از اندرونی همایونی اپلود خواهد شد 

امروز که اخرین روز کاریمان (البته فعلا) در دارالحومه است سرشار از احساسات متناقضیم 18 سال هر روز صبح زود بیدار شدن حداقل 8 ساعت اینجا بودن تلاش شبانه روزی برای تنظیم و تدوین انواع و اقسام گزارش های مدیریتی ارزیابی پژوهشی و اخرش  ... هیچ جز خاطرات تلخ و شیرین 

تقریبا ده برابر دریافتیمان سگ دو زدیم و تلاش مجدانه و دلسوزانه داشتیم که انگار نه انگار 

حالمان عجیب است که انطور که 19 سال پیش بود وقتی که تصمیم انتحاری خروج از دنیای هنر را گرفتیم نمیدانم دلم برا ی این سبک کار تنگ میشود یا نه اما در مورد بازیگری باید بگم عین ترک مواد مخدر بود و هست هنوز یعنی یک روزهایی دلتنگی ان زمان صحنه دوستان  اتیلا بخصوص و وراج ی های طولانی با کچل ادم رامیکشد و یک روزهایی که فیلم های سخیف این روزها را میبینی  بخودت میگی دمم گرم که تونستم بزارمش کنار ولی خوب وقتی داری کتابخانه ات رو جمع میکنی به قفسه نمایشنامه ها که میرسی میشینی و اشک میریزی و نمایشنامه های استاد بیضایی و ترجمه های حمید سمندریان و ..... نگاه میکنی ورق میزنی و دوباره میزاری سر جاشون و چند بار این تکرار میشه تا ژان بیاد کنارت بغلت کنه و بگه دزیره جان تو از اینا دل نمیکنی و این عینه واقعیته عینه دل نکندن از کتابهای کوئیلو 

به هر حال این خداحافظی بزرگ من است با دارالحکومه و نمیدونم ایا همیشگی است یا مقطعی 

در این لحظه همه کسانی که خوبیهایی که در حقشان کردم و بارها و بارها نجاتشان دادم و باز به محضی که توانستن پشت سرم تهمت زدند و بدگویی کردن و از هیچ فرومایگی  کم نکذاشتن به کائنات میسپرم  حلالشان نباشد و نخواهد بود 

اینجا نوشتم که برای خودم ثبت شود و شما یاران عزیز شاهدم باشید .مکتوب .

پ.ن. بزودی ادامه داستان را مینویسم فعلا عجالتا برم هیستوری کروم را پاک کنم که نامحرمی اینجا را نخواند 

ماچ همایون ی به لپ همگی